Ik herinner me als de dag van gisteren hoezeer ik een paar jaar geleden ondersteboven was van wat toen de debuutplaat was van dit hoogst ongewone gezelschap, dat tot ons kwam via het stilaan onnavolgbare Glitterbeat label. Middels een documentaire en de daarbij horende CD, maakte ik kennis met het adorcisme, het ritueel waarmee een goede geest welkom geheten wordt.

De band rond François R. Cambuzat en muzikale compagne Gianna Greco -beiden oudstrijders van de Europese post-punk scene, gaat deze keer nog een ietsje verder dan op de eerste plaat. Hun uitgangspunt was, dat in het Westen de scheidingslijn tussen podium en zaal, tussen artiest en publiek al te klaar en al te duidelijk is. In hun zoektocht naar voorbeelden van een andere aanpak, kwamen ze terecht in de Tunesische Djerid woestijn, waar ze -en ik vat het nu allemaal heel kort samen- uiteindelijk een groep vormden, speelden, opnamen en uiteindelijk ook opgenomen werden in de gemeenschap waar de Banga rituelen gehouden worden.

Een tournee van een dik anderhalf jaar volgde op het uitbrengen van “Rûwâhîne” en wat niemand verwachtte gebeurde toch: het verhaal van Ifriqiyya Electrique sloeg aan: mensen bleken ontvankelijk te zijn voor de aanpak van de band, voor het zingen en dansen dat ze met zich brachten en op de toeschouwers wisten over te dragen. Het “post)industriële ritueel”, zoals de band het zelf noemt, bleek een publiek te hebben.

Vandaag is er dus de tweede plaat en de titel ervan laat zich vertalen als “Nacht van de waanzin”, het ritueel van de nacht waarin de geesten bezit nemen van de lichamen. Net als het ritueel zelf, is de muziek van deze plaat wild, ongeremd, uitzinnig en strijkt ze de hele tijd de luisteraar tegen de haren in. Ik mocht het hier thuis meermaals ondervinden: sommige huisgenoten kunnen dit echt niet hebben. Dit is immers muziek, die je niet verwacht, waar je nauwelijks een aanknopingspunt in vindt, die je keer op keer op het verkeerde been zet en die je best wel in verwarring achterlaat. Maar…ze is wel dodelijk efficiënt: als je deze muziek een aantal keer doorploegt, ga je als vanzelf mee richting trance en voel je je zintuigen als het ware oprekken tot ze de dingen gaan zien en begrijpen.

Niet dat ik me nu een volwaardige trance-expert durf te noemen, maar deze muziek is zodanig grensverleggend, dat je twee opties hebt: ofwel haak je voortijdig af en zit je de 48 minuten niét uit, ofwel ga je mee en ervaar je een bepaald soort voldoening, dat ik zelden ontwaar, wanneer ik andere dingen beluister. François en Gianna en hun drie kompanen, Tarek Soltan, Yahya Chouchen en nieuwkomer Fatma Chebbi hebben een indrukwekkende nieuwe plaat gemaakt, die echter lang niet voor iedereen bedoeld is. Heel bijzonder en grensverleggend is ze zeker en vast en ze loont de moeite van de tocht. Met de nadruk op “moeite”.

(Dani Heyvaert)